Διαβάζω κι ακούω διάφορα για τον Παναθηναϊκό, που με τη Μάλαγα αποκλείστηκε χωρίς να καταφέρει στο ΟΑΚΑ να κάνει ούτε μια ευκαιρία. Αλλοι τα 'χουν με το Φερέιρα, άλλοι με τους παίκτες, που και καλά δεν είχαν πάθος, άλλοι με το Βύντρα (γιατί είναι ο Βύντρα) κι άλλοι με τον Κατσουράνη (γιατί είναι ο Κατσουράνης).

Εγώ πάλι πιστεύω πως πριν από όλα αυτά φταίει ότι κανείς από όσους ασχολήθηκαν με τον Παναθηναϊκό φέτος το καλοκαίρι δεν έχουν γνώσης οικονομίας. Ακόμα οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως ξόδεμα χρημάτων: επειδή δεν μπορούν να κάνουν σπατάλες τους τρώει το άγχος.
Στην Ελλάδα μας άρεσε τα προηγούμενα χρόνια να μιλάμε για μπάτζετ, χρησιμοποιώντας τα μάλιστα ως ενδείξεις υπεροχής ή ως δικαιολογίες αποτυχίας. Τι είναι όμως το ρημάδι το μπάτζετ; Στην πραγματικότητα τα χρήματα που έχεις στα χέρια σου για να τα ξοδέψεις σωστά.
Τι σημαίνει ξοδεύω σωστά; Σημαίνει ότι το κάνω με τρόπο που στην επιχείρησή μου θα φέρει κέρδη. Πώς ξοδεύεις σωστά; Πρώτα από όλα αξιολογώντας σωστά τις προτεραιότητες. Όλα τα ματς π.χ δεν είναι ίδια και για τον ΠΑΟ στο πρόγραμμα τα σημαντικότερα ήταν το καλοκαίρι γιατί πρόκειται για παιγνίδια που φέρνουν χρήματα: τα άλλα, αυτά του πρωταθλήματος, συνήθως κοστίζουν χρήματα.
Τι γνώριζε ο Παναθηναϊκός από την αρχή; Τους αντιπάλους του. Μπορεί να μην ήξερε ότι θα παίξει με τη Μάδεργουελ και τη Μάλαγα, γνώριζε όμως το σετάκι των ομάδων από το οποίο θα προέρχονταν αυτή με την οποία θα έπαιζε πρώτα στα προκριματικά και μετά στα play offs του Τσάμπιονς λιγκ. Φέτος η τύχη (και η κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ από την τέταρτη στην Αγγλία Τσέλσι) τα έφερε έτσι ώστε, στα play offs του Τσάμπιοςν λιγκ (δηλαδή στα δυο ματς που μπορούσαν να τον κάνουν δέκα εκατομμύρια ευρώ πλουσιότερο), τον περίμεναν ομάδες απέναντι στις οποίες δεν ήταν χαμένος από χέρι.
Η Μάλαγα διαλύονταν μετά την αραβική άνοιξη. Η Γκλάντμπαχ μυστηριωδώς κατέληξε τρίτη στη Μπουντεσλίγκα: δεν έχει την παραμικρή πείρα. Η Ουντινέζε πούλησε τους καλύτερους (από τον Ισλα και τον Ασαμόα μέχρο το Χαντάνοβιτς), η Λιλ έχασε τον ηγέτη της Αζάρ και η δυνατή Φενερμπαχτσέ με τις ελληνικές ομάδες πληρώνει πάντα τα άγχη της. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν στα χαρτιά καλύτερος κανενός από όλους αυτούς τους πιθανούς αντιπάλους, αλλά δεν ήταν και χαμένος από χέρι: αρκεί να διαχειρίζονταν το καταραμένο μπάτζετ σωστά.
Πάμε παρακάτω. Τι έχασε ο Παναθηναϊκός σε σχέση με πέρυσι; Πρώτα από όλα το επιθετικό του δίδυμο: εκτός από τον τραυματία Λέτο έχασε και τον Κλέιτον που τον ξεχάσαμε γρήγορα. Εχασε επίσης τρεις κεντρικούς αμυντικούς που έφυγαν (Καντέ, Μπιέρσμιρ και Σαριέγκι), έχασε το Σιμάο και έχασε και το Νίνη.
Τι κέρδισε από όλους αυτούς; Κέρδισε μόνο ένα πράγμα: χρήματα – ακόμα κι ο Λέτο λόγω τραυματισμού και παρατεταμένης απουσίας έκανε κάποιο σκόντο. Για την ακρίβεια πέταξε από πάνω του συμβόλαια που έγιναν σε άλλες εποχές και που σήμερα δεν μπορεί οικονομικά να υποστηρίξει.
Ας δούμε λίγο τις προτεραιότητες με βάση τη λογική. Η απόφαση να προωθηθούν στην ομάδα κάποια νέα παιδιά βόλεψε αρκετά, αφού τα νέα παιδιά δεν κοστίζουν. Τη θέση του Νίνη π.χ την πήρε ο Μαυρίας: προσεχώς ο ΠΑΟ μπορεί να βγει και κερδισμένος. Όμως σε όλα τα υπόλοιπα οι επιλογές δεν έγιναν με στόχο να είναι η ομάδα έτοιμη για τα δυο ματς στα play off του Τσάμπιονς λιγκ κι αυτό τελικά πληρώθηκε. Θα μπορούσε ο ΠΑΟ να είναι δυνατότερος στα δυο αυτά ματς; Ναι, αν ήταν πιο προσεχτικός. 
Στην άμυνα η φυγή των τριών ξένων π.χ μπορούσε να αντιμετωπισθεί διαφορετικά. Με ένα καινούργιο παίκτη και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Τριανταφυλόπουλο θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν πολλά χρήματα: μην ξεχνάμε ότι στόπερ παίζουν και ο Βύντρα και ο Κατσουράνης ενώ έμεινε ο Μπουμσόνγκ που έχει ένα από τα πιο ακριβά συμβόλαια. Επίσης είναι ανεπίτρεπτο να μην έχεις σε κανένα από τα δυο ματς με τη Μάλαγα τον καινούργιο σου χαφ: μια θλάση έπαθε ο Σο κι ακόμα παραμένει τραυματίας μολονότι πέρασαν μήνες!
Τέλος είναι απορίας άξιο γιατί ο Κουίνσι π.χ χρειάζεται λέει ένα μήνα για να ετοιμαστεί όταν μέχρι το Μάιο ήταν εδώ! Τι του συνέβη το τελευταίο δίμηνο; Και στα μπουζούκια να πήγαινε κάθε βράδυ έτοιμος θα πρεπε να είναι για να παίξει κανά μισάωρο!
Ξέφυγα όμως. Το θέμα δεν είναι οι αγωνιστικές επιλογές αλλά η οικονομία. Με ένα στόπερ λιγότερο και τα χρήματα του Σο παίρνεις ένα χαφ λιγότερο γυάλινο – κάποιον που θα μπορούσε να γυρίσει μετά από ένα τραυματισμό σε ένα μήνα. Επίσης εξοικονομώντας χρήματα από τον Μπαρμπαρούση, τον Κουίνσι (που κοστίζει πολύ λιγότερα πλέον) και τον Φορναρόλι (που είχε κανα χρόνο να αγωνιστεί) μπορείς να βρεις 400 – 500 χιλιάδες για να τα δώσεις για ένα φορ έτοιμο.
Αν έλυνες και το συμβόλαιο του Τοτσέ τότε το ποσό θα ανέβαινε στις 800 χιλιάδες – τόσα περίπου κόστιζε ο Μιραλάς, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα. Επίσης, με δεδομένο ότι χάθηκε ο Κλέιτον, θα ήταν προτιμότερο τα χρήματα που έδωσες για τον Σο και τον Πίντο (ή το Βελάσκεθ) να πήγαιναν για κάποιον που παίζει επιτελικό χαγ – έστω κάποιον δανεικό σαν το Σισοκό. Κόφτες είναι και ο Λαγός και ο Φουρλάνος και παίζει κι ο Μαρίνος, αν  χρειαστεί: για αναπληρωματικοί του Κατσουράνη και του Βιτόλο και οι τρεις, όποτε χρειαστούν, μπορεί να είναι υπέροχοι.
Ξοδεύοντας περίπου τα χρήματα που κέρδισε ο ΠΑΟ θα μπορούσε να παίξει με τη Μάλαγα με τερματοφύλακα τον Καρνέζη, δεξιά το Σεϊταρίδη ή το Μαρίνο, στόπερ το Βίντρα αντί του τραυματία Μπουμσόνγκ, λίμπερο τον Βελάσκες ή τον Πίντο, αριστερά το Σπυρόπουλο, αμυντικό χαφ τον Βιτόλο, μέσα δεξιά τον Ζέκα, μέσα αριστερά ένα χαφ 500 χιλιάδων ευρω, έξω δεξιά τον Κουίνσι, έξω αριστερά τον Σισοκό, κι ένα φορ 700-800 χιλιάδων ευρώ.
Θα 'χε τον ακόμα ανέτοιμο Κατσουράνη στον πάγκο, τον Χριστοδουλόπουλο και τον Μαυρία έτοιμους να μπουν να βοηθήσουν και δυο – τρεις πιτσιρίκους που  θα έπαιρναν εμπειρίες. Και κατά τη γνώμη μου με μια προετοιμασία στην οποία θα έδινε και δυο φιλικά με δυνατές ομάδες, θα χε και περισσότερες πιθανότητες να αποκλείσει τη Μάλαγα, αρκεί να μην φοβόταν πολύ ο Πορτογάλος κι αν προκρίνονταν θα είχε χρήματα για μια - δυο προσθήκες ακόμα…

 
Λέξεις κλειδιά: