Tου Ν. Α. Κωνσταντοπουλου Πρέπει, επιτέλους, να μάθουμε να χάνουμε. Φυσικά και να νικάμε. Αλλά ας αρχίσουμε από το πρώτο, που φαίνεται δυσκολότερο, είναι όμως ευκολότερο. Η σωστή διαχείριση της νίκης είναι δύσκολη υπόθεση.Τι βλέπουμε στις σειρές των τελικών του μπάσκετ και του πόλο; Τους ανθρώπους των ομάδων που ηττώνται, να διαμαρτύρονται. Εξαίρεση αποτέλεσαν δύο εντός έδρας νίκες του Ολυμπιακού, επί του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ και επί του Ν.Ο. Βουλιαγμένης. Και τούτο, διότι οι νίκες ήταν πολύ εύκολες και με μεγάλη διαφορά. Στις υπόλοιπες πέντε συναντήσεις (οι τρεις στο μπάσκετ) εκφράστηκαν παράπονα. Δεν θα εξετάσουμε αν αυτά είναι δικαιολογημένα. Μπορεί κάποια να είναι. Δεν μας ενδιαφέρει, όμως, τούτο.Οι συνεχείς διαμαρτυρίες κάνουν πολλαπλό κακό. Κατ αρχήν ξεσηκώνουν τους φανατικούς και συχνά υποκινούν επεισόδια. Αλλά κάνουν κακό και στους διαμαρτυρόμενους. Αφενός μεν, διότι οι συνεχείς διαμαρτυρίες τελικά δεν πείθουν παρά μόνον όσους θέλουν να πεισθούν. Αφετέρου δε, συχνά «κοιμίζουν» τους παίκτες της διαμαρτυρόμενης ομάδας, διότι θεωρούν ότι είναι ανώτεροι και χάνουν μόνο λόγω διαιτησίας. Ετσι, δεν κάνουν αυτοκριτική.Το παράξενο είναι ότι συχνά διαμαρτύρονται και οι νικητές. Στρώνουν, με τον τρόπο αυτόν, τον δρόμο για τον επόμενο αγώνα...